نسبت به حفظ کیان اسلام و مسلمین حمیت و غیرت فوق العاده‌ای داشتند. به طوریکه اگر منکری را مشاهده می‌فرمودند بسیار متأثر شده و تا مدّتها آثار حزن و اندوه و کسالت در وجودشان مشهود بود.
در همین مسأله کاهش جمعیّت همواره به شدّت ابراز ناراحتی و تأسّف می‌نمودند خصوصاً پس از آنکه شنیدند مجلس تصویب نموده است که خانواده‌های پرجمعیت از بسیاری از مزایای اجتماعی محروم هستند.
در ماه‌های آخر عمر شریفشان هر روز در منزل و مجالس و محافل خصوصی با
عصبانیت ناراحتی خود را از این مسأله ابراز می‌کردند و می‌فرمودند که
دشمنان اسلام آن کاری را که می‌خواستند بکنند کردند و نسل شیعیان عقیم شد و
این امر دیگر به این زودیها قابل اصلاح نخواهد بود و هر بار این مطلب را
می‌فرمودند صورتشان از غصه چنان سرخ می‌شد که حقیر نگران می‌شدم که عارضه
سکته ایشان عود نماید و گمان حقیر این بود که ایشان از غصه این مسأله دق
کردند و این معنا در سکته نهائی ایشان دخیل بود.
پیام حضرت آیت الله حاج سیدمحمدصادق حسینی طهرانی به همایش گرامیداشت مرحوم علامه طهرانی در مشهدمقدس(متن کامل)